Edytujesz Anatolij Diatłow

'''[[Plik:Rocznica2005-Anatolij-Diatlow-2.jpg|thumb|left]]Anatolij Stiepanowicz Diatłow''' (ru. ''Анатолий Степанович Дятлов'', ur. 3 marca 1931, zm. 13 grudnia 1995) – radziecki uczony, zastępca naczelnego inżyniera w CzAES. Jedna z głównych postaci przewijająca się na kartach Awarii Czarnobylskiej. Pracował w Komsomole na Amurze jako inżynier montujący napędy jądrowe na okrętach podwodnych. W 1973 roku przeniósł się do Prypeci, pracował do 1986 roku w elektrowni. Osądzony i skazany na 10 lat więzienia jako jeden z winnych katastrofy. Autor książki ''[[Czarnobyl. Jak to było?]]''.Jedna z kluczowych postaci historii awarii czarnobylskiej elektrowni.Urodził się 3 marca 1931 we wsi Atamanowo w Kraju Krasnojarskim, 50 km na północny wschód od Krasnojarska. Jego ojciec był inwalidą wojennym, weteranem pierwszej wojny światowej. Pracował jako spławiacz drewna rzece Jenisej. Matka nie pracowała, zajmowała się domem. W 1945 po ukończeniu szkoły podstawowej rozpoczął naukę w norylskim technikum górniczo-metalurgicznym MSW ZSRR o specjalności automatyka i elektronika, które ukończył z wyróżnieniem pięć lat później. W 1950 rozpoczął pracę w jednym z zakładów przemysłowych w Norylsku. Trzy lata później przedsiębiorstwo zostało podporządkowane Ministerstwu Średniego Przemysłu Maszynowego ZSRR. Późniejsze dochodzenia wykazało że do wypadku doszło w wyniku błędnych decyzji Diatłowa, mimo to w oficjalnym raporcie uznano że do wypadku nie doszło bezpośrednio z jego winy. Wkrótce po wypadku jego syn zmarł na białaczkę. We wrześniu 1973 ze względów rodzinnych został przeniesiony do pracy przy nowo budowanej Czarnobylskiej Elektrowni Jądrowej, gdzie początkowo objął stanowisko zastępcy naczelnika wydziału reaktora. Wraz z rozbudową elektrowni awansował obejmując w początku lat 80. stanowisko zastępcy naczelnego inżyniera ds. eksploatacji elektrowni drugiego etapu (ZGIS-2). Według autorów filmu dokumentalnego Czarnobyl. Godzina Zero miał mieć kłopoty w zakładowej komórce partyjnej z powodu arogancji i nieuprzejmości wobec współpracowników. Ponadto wysnuwają oni hipotezę że pomyślne zakończenie feralnego testu mogło zagwarantować mu objęcie stanowiska naczelnego inżyniera w przypadku awansu Nikołaja Fomina. W dniu awarii znajdował się w centrali sterowania blokiem nr IV na stanowisku zastępcy naczelnego inżyniera ds. eksploatacji elektrowni i osoby nadzorującej przeprowadzenie testu. Około godziny drugiej w nocy nakazał Akimowowi dostarczenie wody do reaktora. Wraz z Nikołajem Gorbaczenko udali się aby zbadać sytuację na zewnątrz. Pomimo zauważenia paliwa i grafitu nadal utrzymywał że reaktor pozostał nienaruszony. Następnie wróci do centrali sterowania blokiem. Około godziny piątej nad ranem pojawiły się u niego pierwsze oznaki choroby popromiennej. Wraz z Nikołajem Gorbaczenko zgłosili się do punktu medycznego. Nikołaj Fomin zastąpił go na tym stanowisko Anatolijem Sitnikowem. Szacuje się że w skutek awarii otrzymał dawkę promieniowania, wynoszącą co najmniej 550 remów (5,5 Sv)[uwagi 4]. 27 kwietnia około południa został przewieziony do Szpitala Klinicznego nr 6 w Moskwie, z którego został wypisany pół roku później (IV piętro), 4 listopada 1986 roku. Z powodu trudno gojących się ran na nogach doświadczał problemów z chodzeniem. 1 października 1990 wskutek wielu apeli różnych organizacji, przyjaciół a nawet osobistego wstawiennictwa Andrieja Sacharowa oraz jego żony Jeleny Bonner, ze względu na zły stan zdrowia został przedterminowo zwolniony z odbywania kary. podczas gdy jego przyjaciele odwiedzali go w więzieni był wrakiem człowieka.